insanların yardıma ihtiyaç duyduğu anlarda, çok güzel laflar edip, durumu az da olsa stabil hale getiren, genelde sakallı abiler ya da güzel saçlı kadınlardır onlar. Sanki konuşmasa dünya yıkılacak gibi gelir.
Başlığın muhatabı ise gerçekten bunalıma girmiş kimselere yardımı dokunmayan, hatta konuştukça ortalığı iyice batıran tipler.
Bazen görürüm, sözlükte daha sık olmakla birlikte, gerek internet üzerinde, gerek sosyal hayatta, telefonda vesair. üzgün olduğu her halinden belli karalamalar, fısıltılar düşer duyulara da tanıdık tanımadık kim olursa olsun, sahiplerini rahatatacak iki kelam edeyim istersin.
Ama yok, sen konuştukça ya yanlış çıkarımlar yaparsın, ya da söylediklerin komple alakasız noktalardan vurur hedefi.
Bırak durumun iyileşmesini, hem kişi daha da daralır, hem de aptallığınla çığır açarsın.
Oysa başkaları öyle midir? Şıp diye anlarlar sorunu, özlü sözle girerler falan. Hatta çok paralel bir de hikayeleri vardır.
Öyle olmak da büyük maharet diye düşünürüm hep. Garip yani. Yazayım dedim.
