159.
-
yaramazlıkta sınır tanımayan topu topu 3 yasında olan velet* ablasını yeterınce bunaltmıstır. onu zaptetmeye calısan abla soyle bır yola bas vurur;
-abla oyun oynayalım mı?
-ıyı tamam, ne oynayalım?
-bılmem
-bak bız kucukken bı oyun oynuyorduk onu oynayalım mı?
-tamam
-bak sımdı ben "1,1,2, 2,2,4, 4,4,8 kımıldayan keriz" dıyeceğim, kımıldamadan durmaya calısacağız, ılk kımıldayan yanar
-tamam
-anladın dımı? bı daha anlatayım mı?
-anladım
-tamam baslıyoruz. 1,1,2 2,2,4 4,4,8 kımıldayan kerız!
çok değil iki sanıye zor bekleyen velet;
-kim kımıldadı?
-yaa kımıldamasana yandın ıste, sus konusma konusunca da yanıyorsun.
-tamam
-hadı bı daha, 1,1,2 2,2,4 4,4,8 kımıldayan kerız!
yine aynı sabırsızlıkla
-abla kım kımıldadı?
-ya hu dur, bırı kımıldayınca soylıcem ben. hadı bı daha 1,1,2...
-abla kım kımıldadı?
-yaa bak sınır oluyorum ama sussana be! ben soylıyeceğim kımıldayanı
-tamam. hadı bı daha
-1,1,2...
-abla kım kımıldadı?
-sevde defol gıt yat delırtme benı!
-abla oynayalım nolur...
-yaa gıt dedim, oynayamıyoruz gormuyo musun?
-ama oynamak istiyorum ben
-ama ben ıstemıyorum, git dedim birazda yuxektopuk u sınır et
-tamam