aşk denemez gerçi, birinci sınıfta bir kız vardı, özlem. çok güzeldi ve çok heyecanlanırdım yanındayken. bir gün yanağımdan öpmüştü, utancımdan ne yapacağımı şaşırmıştım. yanyana otururduk sürekli. ilgilenirdi işte çocuk aklınca, annesiyle tanıştırmıştı hatta. o yaşlardaki kız erkek ayrımcılığı hatta düşmanlığının tersine çok samimiydik.
ben gitmemiştim yanına o gelmişti, zaten o beni öptü ben hiç bir şey yapmadım.
ulan ta o zamandan belliymiş demek ki benim böyle olacağım. insan hiç mi bir hamle yapmaz arkadaş...
unutulmaya yüz tutmuş bir hatırayı başlığı görüp düşününca anımsayıp kayıtlara geçmiş olduk, iyi oldu.
edit: kızın adı özge de olabilir bak. unutmuşuz. e bir zahmet gerçi o kadar sene geçmiş. neyse işte.
