insan denen primat, yaşadığı dünyada kendini bir bok zanneder. kendi türünden olmayan canlıların üzerinde hakimiyet kurmaya çalışır. kendi türünden diğer insanları öldürür, işkence yapar. amip gibi çoğalır. kendi soyundan olanlarla ve zorla boyunduruğu altına aldıklarıyla kendine bir bölge belirler. kendi bölgesine giren türdaşlarını yine öldürür. bölgesinde hak iddia eder. sonra bu bölgeye bir isim verir. bu ismi temsilen de soyut kavramlar türetir. sonra türettiği bu kavramlara anlamlar yükler. tarladan topladığı pamuğu boyar, dokur ve bir şekil verir. şekil verdiği bu kumaş parçasına tapınır. kutsal sayar. çünkü o bayrakta öldürdüğü insanların kanlarını ve kendi türünden ölen insanların kanını görür.
dolayısıyla hiçbir bayrak kutsal falan değildir. her bayrak bir kumaş parçasıdır. o kumaş parçasına bakan bir ülke vatandaşları o kumaşta anlam olarak kendi geçmişlerini ve geleceklerini görebiliyorlarsa o kumaş ortak bir değer olabilir.
ancak bayraklara, namus, şeref vb. anlamlar yükleyenler, yani bayrağı putlaştıranlar ve bayrak sömürüsü yapanlar, önce o bayrağın dalgalandığı ülkeyi daha yaşanabilir bir hale getirmelidirler.
kan kırmızısı bir bayrağımız var, kan kokuyor demektense gül kırmızı, gül kokulu denilmesini tercih ederim.
bu ülkeyi kan gölüne çevirmektense gül bahçesine çevirmeyi tercih ederim. bunun yolu da fanatiklikten değil, demokratikleşmeden geçer.
özellikle türkiye'de bu kan ve bayrak ilişkisi ne yazık ki şiddetten öteye geçemiyor. bu bayrak barış, demokrasi ve yaşanılabilir bir ülkeyi temsil edemiyor. gönül isterdi ki öyle olsun.
misal bir kanada bayrağına bakınca ya da isviçre bayrağına bakınca refah çağrıştırıyor bize. ancak türk bayrağına bakınca kan çağrışımı yapıyor. bu da yıllarca militarist bir sistemle yönetilmiş olmaktan geliyor.
