şimdi şöyle oluyor. bazı insanlar gülen maskelerini çıkarmadıkları için hep mutlu sanılırlar. ve onlara hiç dertleri sorulmaz. çünkü yok olduğu düşünülür. ve bu insanlar istemeden dert dinleyen, akıl veren insanlara dönüşürler. bu durumdan kaçış olmaz. onlar artık bir güzin abla, bir şeyda coşkun'durlar ki -bu aslında çok sıkıcıdır-.
aslında onlarında akıl almaya, dert anlatmaya, ağlayacak bir omuza ihtiyacı vardır. yazıktır onlara.
