çok yoruldum be sözlük. sana bu giriyi dışarda 'oy bindallı bindallı' çalarken girmek hüznümü daha da arttırıyor. şu boktan hayatta her boku ayrı ayrı düşünmekten çok yoruldum. ( şarkı ' naciye ' ye geçti ) hiçbir halta destek olmayan, bir şeyi 100 kere anlatmama rağmen hala kendi bildiğini söyleyen, beni,düşüncelerimi zerre önemsemeyen, tek olayı maddiyat sanan bir babam; pasif olmayı da kendisine hayat felsefesi haline getirmiş bir annem var be sözlük.
hayatımın en önemli son 3 senesi affedersin bok. anlatmayı bırak, hatırlamak dahi istemiyorum. ki en unutulmaz olması gereken senelerdi, bir anlamda unutulmazdı, evet. son 1 seneyse hayatımı yoluna koymaya çalışmakla geçiyor. her boka elimi atıyorum; istediğim şey ne bilmeden. sanırım öz güven birazcık, sevgi de olabilir ya da sadece yanımda duracak herhangi bir şey, terk etmeyeceğini bileceğim. her seferinde daha da dibe batmış bulup duruyorum kendimi.
ben karanlıktan, hayvanlardan, olmayan şeylerden korkamıyorum be sözlük. içten içe en büyük korkum tüm bu yaşadıklarımı tekrar yaşamak. bir daha kaldırabilir miyim onu bile bilmiyorum. içimde bir şeyler kırıldı sanki, bir şeyler öldü. merhametli, hassas sevgi dolu bir insandım ben öldürdüler beni. ( müzik sustu neyse ki )
bugün bu giriyi bana girdiren şahıs; babam. her seferinde sevmeye çalışıp sevemediğim adam. dün bir halt diyip, yarın unutan adam. bırak kızına destek olmayı, onun arkasında durmayı kızına tekmeyi vuranlara ' kusura bakmayın suç bizim kızda ' diyebilen adam...
yalnız hissediyorum be sözlük. yapayalnız... hata yapmaktan korkuyorum; çünkü biliyorum yine haklı olan ben, üzülen ben, kimsesiz kalan ben olacağım. ( gözyaşlarını silerken yazar çay almaya gitti. kapatma demişti ocağın altını, dinlememiş bile kapatmış. madem kapatacaktın niye soruyorsun )
ne zamandır bu haldeyim. haa dedim ya 3 yıl. baya da olmuş ha... bir ara hayallerim vardı onları düşündüm bugün. ağlayasım geldi, ağladım bok vardı. babam ne zamandır böyle. o da 3 yıldır. bugün yine ağlattı işte.
her seferinde sözlük, siktiğimin 3 yılının her senesinde destek olacağım diye gelir. hiç bir bok yapmaz. her boku ben ayarlarım, koyarım önüne sorarım: nasıl baba? beğenmez. neden beğenmedin baba? işte. sebep yok. 3 senedir. 3 senedir aynı herif, aynı saçma sapan konuşmaları, aynı sana destek olacağım diye yanaşmaları, yine beni üzmekten başka bir bok yapmayışı... (off yine başladı müzik neden mahalle arasında ve bu havada düğün yapar ki insan)
kızdığım, ağladığım o değil. kendim. her seferinde kendi kendime söz veriyorum: bu sefer işime burnuma sokmasına izin vermeyeceğim hayır. bu sefer yapamayacak. tek başınasın kızım bunu bil ve devam et. (bunu yazarken godfather müziğini açtım. baya romantik oldu şimdi yazı. )
3 yıl sonra hayatımı düzene koymaya çalışırken, yorulmuşken, günde hiçbir bok yapmadan 20 saat yatmayı, kendini bir odaya kapatmayı, deliler hastanesine gitmeyi düşünürken yine destek olacağım amacıyla geldi. yine benim dediğimin tam tersini hiçbir şey dinlemeden, anlamadan söyledi tersledim ve gitti. dedim ya ağladığım o değil. ağladığım: yine inanmıştım yanımda olacağına...
