1 ay kadar oldu. o öldükten sonraki ilk entryimi yazıyorum. ben böyle tarifine az rastlanır, garip ruh hallerini bir arada yaşadığım hiç bir durum yaşamadım. Sanki günler geçtikçe coğalan, katlanan bir acıyı beraberinde getiriyor . Annemi evde yanlız kalması diye istanbula kardeşinin yanına yolladım. 1 haftadır yanlızım evde. Eve bile, işten gelip girmek istemiyorum bazen, her yerde o, her yerde bir anı, bir notu .. Dün akşam mutfak takvimine ilişti gözüm.Oğlumun yurt dışından gelişi, türkiyede işe başlangıcına kadar bir ton not almış, hastaneye yattığı günü işaretlemiş, 24 mayısı da yazlığa gidiş diye not almış, ama maalesef Karşıyaka mezarlığında, ne acı, ne saçmasan bir duygu, düşünürdüm onlardan birini kayıp edersem ne yaparım diye, hiç bir duygu tarif edemiyor şu anki ruh halimi, hep evlenmemi torun sahibi olmayı hayal ederdi, başkalarının çocukları dede deyince gözleri parıldardı hani derler ya "adam hastaneye yürüyerek gitti, tabutunu cıkardık". Kaç gündür odasına girmeye çekiniyordum dün odasına girdim, yerde yatağının altında ki kitaba gözüm ilişti yarısına kadar okumuş. Kitabın ismini görünce zaten hıçkıra hıçkıra ağladım adam doktora gitmiş, gidiş o gidiş
