7-8 yaşlarımda mahalle arkadaşlarımdan birinin topu patlamıştı ve çok üzülmüştü. para da yok tabi o zamanlar. sırf mutlu olsun diye "ben onun yırtılan yerini dikebilirim üzülme" demiştim. tabi çevremdekilerin bana gülmesi falan... işte tam bu andır.
patlayan yerin dikildikten sonra iğneyle delik deşik olmuş olan topun tekrar şişmeyecek olması falan sonradan dank ettti. *
ha bir de 8. sınıfta "refleks olarak" 5 yıllık en yakın arkadaşıma okkalı bir tokat atmıştım. bir iki kere el şakası olarak başıma vurmuştu. ben "vurma bir daha" dedikten kısa bir süre sonra alışkanlık olarak tekrar vurunca tepemin atması sebebiyleydi sanırım, vurduğum anı falan hiç hatırlamıyorum. öyle hızlı ve öfkeli bir şekilde atmışım ki karşısındaki insan ben olmama rağmen "kim attı o tokadı?!" diye sorduğunda "ben" dediğim andır. sonrası küslük, arkadaşı kaybetme, psikolojik olarak çökük geçen üç beş ay...
