hayat gerçekten acımasız. öyle sevdiğim insanın sadece onun yanında mutlu olduğum için onu sevdiğimi düşünmesi benim bu hayatı sorgulamamda temel etken. ben seni severken sadece ben mutlu olayım diye sevmedim her şeyi ile kabullenerek benim mutluluğum senin mutluluğun hepsini düşünerek kabul ederek sevdim. ben seni severken sen bir başkası ile çıkarken de ben seni sevdim. sen benim yanımda bir başkasına canım cicim derken de ben seni sevdim. komik değil mi sürekli bir insanın yanlış anlaşılması aşkı kötülüğe yormak. onuda anlıyorum iyi bir dönemden geçiyor sayılmaz kafasında bin bir tilki dönüyor dünyada kendine bir edinememiş hala. ben onu dünyam olarak kabul ettim sadece onun kalbinde yaşamak istiyorum bu bencillik ise varsın bencillik olsun.çıkmadan önceki bir lafını gördüm duygulandım ağladım. keşke bugün de aynı düşüne bilse beni kıskansa diye. hele son lafı yok mu bur da tutamadım kendimi (sen beni yeniden sev olur mu bana da öğret.)
her gün görmeme konuşmama rağmen delicesine özlüyorum ve ben tekrardan söylüyorum sen beni seveceğin güne kadar ben seni bekliyeceğim şuan olduğu gibi aynı şekilde seveceğim önce rabbime sonra sana söz veriyorum. bu yazdığım itirafmıdır nedir bilmiyorum ama kalbimden geçen binlerce düşünce arasından bir kesit.
