insan hayatinda ki zor süreçlerden biridir.
başlarda kabullenmis hatta kendiniz icin en iyisinin bu olacagina inanirsiniz. zaten sonumuz yoktu, anlasamiyorduk gibi tesellilerle kendinizi avutup bir süre mutlu olduğunuzu sanarsiniz.
ilerleyen zamanlarda etrafta ki mutlu iliskiler pitircik sevgililer gözünüze batmaya başlar. biten iliskinizi onlarin iliskileriyle kiyaslamaya baslarsiniz. ayy bu ne boyle iliski mi olur bizim iliskimiz hic oyle degildi gibilerinden biten iliskiyi savunmaya baslarsiniz.
ardindan eski sevgili iyice aklı kemirmeye başlar. bir bakarsınız kendinizi iki günde bir içki masasinda bulursunuz. ulan ben bunu hakedecek ne yaptım diye sorarsiniz. suclayacak kimseyi bulamadiginiz icin kendinizi suclarsiniz. bagira bagira aglarsiniz sarhoş oldukca.
bir sonra ki evre kendinizi ona layik gormeme evresidir. alkol masalari yerindedir siz basindasinizdir degisen tek sey artik kendinizi suclamayi birakmissinizdir. bu evrede o kim ki zaten ya. bir daha benim gibisini arasa bulamaz. o yaninda ki onu benim kadar sevemez bile gibilerinden kucuk daglari ben yarattim edasiyla sarhoş kafayla sallar durursunuz. belki dogrudur bu soylemleriniz ama o duymadiktan sonra sen inansan ne fayda.
toparlanma evresi gelir ardindan. disari cikmaya baslarsiniz. artik sadece alkol temin etmek icin gittiginiz bufenin yerini kahvalti yapmak icin gittiginiz mekanlar alir. ama hala yeni insanlara göz ucuyla bile bakamazsin. igrenirsin. kahvaltin neseyle gecer gece olur yine aklina düşer sarılıp uyurken ne kadar huzurlu olduğun. uyuyamazsin. uyuyamadigin icin bir sonra ki gün kahvaltiya dahi gidemezsin.
zaman akar gider kısır döngü icinde belki daha cok sokağa cikmaya baslarsin, belki asosyal olursun kisisine bagli tabi. ama bir yerde kurtulman gerekir. onunda tek yolu kalbinin tekrar pirpir atmasini saglayacak insani tanimandan geçer. gerisi zaten çorap sokugu gibi gelir. umut fakirin ekmeği bekliyor insan iste.
