içimde fırtına var, kasırga olma yolunda ilerleyen. Ne yaptıysam kendi kendime yaptım, biliyorum. Yine de ne bok yiyeceğim bilemiyorum. Hayatımı başka birinin mutluluğu için mahvettim. Değdi mi? Asla. Herkes biliyor, herkes. Unutmak, vazgeçmek ne mümkün! Ne gidiyor benden, ne de tüm benliğinle gelebiliyor. Öyle boktan bir durum ki hayatında değilken hayatındaymış gibi davranmak zorunda olmak. Unutayım derken bir anda bir şey yapması ve kendine tekrar bağlaması, tekrar unutayım derken bu sefer çevrenin seni ona mecbur etmesi. Aman babası görür aman ailesi, aman arkadaşları derken eve kapanmak ayrılmak istediğinde ayrılmaması ve ayrılırsan burada yaşayamayacağını bilmek. Her yönden ona mecbur olmak. Onun hayatı, onun kararları, onun istekleri, o. Ben yaptım bunu, ben aşık ettim kendimi ona. Ben güvendim. Şimdi yakınmaya hakkım yok biliyorum. Bende kendime zarar verebilecek o göt bile yok. Neyi istediğimin bir önemi de yok. Çünkü benim hayatımda bunları kimseye söyleyememek var. Kapana kısılmak var. Daha çok şey var...
