Son 2 aydır her sabah haberiyle uyanacağımızı düşünüyordum. Telefon çalacak. Dede ölecek.
Sonra; planlar ters gitti. Bu sabah dedemi görmek in hastaneye gittim. Dedemi görmek için memleketten gelen misafirlere eşlik etmek için.
Umuttepe. Adı umut umut da ordan aldığım acı haberlerin ardı arkası hiç kesilmedi.
Dedem. Şu an bir cenaze arabasında. O tabut nasıl çirkin.
Kendimi hazırladım sandığım acı, nasıl da hazırlıksız yakalıyor insanı. Halbuki annem sarma yapmıştı. Hiç olmazsa ağzına iki tane atarsın diye. Hani sana iki lokma yedirirken; benim serumum var kuzum, sen ye sen dersin de 3 5 tane sarma yerim diye kahvaltı hayali kurdum yolda.
Seni alıp eve götürücem, incir ağacının altında oturup Ağustos ta kara incir yiyeceğiz demiştim. Ben hala sözümdeyim sen nereye gidiyorsun?
Bu sene fındık parasını bana verecektin, kandırdın mı dede beni?
