çok üzülüyorum o kadar ki tüm gün başıma ağrılar girdi. kafamı toplamak için kitap okuyayım, internete bakmayayım diyorum ezandan sonra hoca'nın somadakiler için dua dolu sözleri çalınıyor kulağıma, irkiliyorum. düşünüyorum, ben evimde mutlu mesutken, hayatın en sikko şeylerini kafama takıp depresyona girdim çok kötüyüm derken 245 eve ateş düştü. ağıtlar yakıldı. duraksıyorum, ölüm herkesin malumu ama önüne geçebilmek varken neden olanlara daha da artıyor öfkem. ben bugün eve sığamadım, dışarı çıkamadım. her daim kafamızı siken esnaf müzikleri bile çalınmadı bugün. belki soma'da değilim, belki ölen benim abim, eşim, babam, amcam, dayım, komşum değil ama en az onlar kadar yandı içim. şimdi herkes unutacaksınız iki güne diyecek. bunun önüne geçemeyiz belki evet, maalesef unutacağız belki de unutmazsak deliririz bunca şey ile. ama şu an gerçekten tek istediğim hesabının sorulması. holding patronu mu, başbakan mı, her kimse her ne ise buna sebep ruhları rahat ettirilmeli. zira biz bu ekmek bayat diye kahvaltımıza burun kıvırırken, onlar ekmeklerine sarılarak öldüler. kalbimize gömüldüler.
