öldürmeyip süründüren, hayatı zehir eden acıdır. bir kaç haftadır bütün şiddetiyle ciğerlrtimin dibinde, kemiklerimde; bütün vücudumda hissediyorum. böyle oluyormuş, insan böyle ölüyormuş. her an ölüyormuş gibi hissediyorum, ama ölmüyor insan. ölemiyor. dayanamıyorum tek bildiğim bu. ağlamaktan baska yapabileceğim bir şey yok. kimseye anlatamıyorum, kimseyle dertleşemiyorum. yüzünü görünce, adını duyunca, ellim kolum uyuşuyor. ciğerimin ortasında bir ateş yanıyor, söndüremiyorum. canım bu kadar fazla acıyor, elimden gelen hiçbir şey yok. saatlerce ağlıyorum, gözlerim acıyor, şişiyor, yanıyor, kızarıyor durmuyorum. yatağa yatıp saatlerce onu düşünüyorum, nasıl güzel güldüğünü, ses tonunu, nidalarını, kaşlarını çatışını, ellerinin yumuşaklığını, ayaklarının sıcaklığını, göbeğinin yumuşaklığını, kollarını, sarılışını, çarpık bacaklarını, kahkaha atarken sapıtmasını düşünüyorum. gidişini düşünüyorum en çok. beni nasıl bu halde bıraktığını, nasıl bu denli yaralıyken arkasında bırakıp gittiğini düşünüyorum. ben onun tırnağına kıyamazken onun beni öldürüp gitmesini düşünüyorum. bir insan nasıl bu kadar acı çeker de geberemez? nasıl ağlamaktan içim çıkmadı hala? nasıl gittin? güzel mi öyle? ölüyorum. haberin olsun ben ölüyorum.
