dün gece uzun uğraşlar sonucu internetten ve çeşitli bilgi kaynaklarından bulduğum kadarıyla sadece bunu ben değil bir çok insanın yaşadığını ve yaşamak istediğini gördüm.
peki bu bir çözüm müydü ?
acısız olmalıydı. sakat kalma riski olmamalıydı. herkesinde dediği gibi ocağın gazını açıp küçük bir evin içinde koltuğa uzanıp ölmeyi beklemek en güzeli olacak diye düşündüm.
önce sevdiğim insana yazdım. "beni seviyor musun ?" cevap verdi. içinde bulunduğum psikolojiyle tatmin olmamıştım. daha önceden "ben bir şeyi yaparsam yaparım !" sözümü tutmalıydım ve ağzımdan parmaklarıma "beni ölü bulacaksın" yazıları dökülmüştü.
yoldaydı oda eve geliyordu. belkide son çare olarak ben bir işe kalkmıştım çünkü ne denersek deneyelim olmuyordu. son çözüm buydu. hayatımı devam ettirmek istediğim, evlenmek istediğim kişiyle artık olamıyordum.
son çözüm buydu.
son çare.
ölüm.
bir çok insan bu yolun "acizlik" olduğunu söylesede bende bir başlangıç noktasıydı, en azından ben o an ki ruh halimle bunları düşündüm.
içi su dolu şişeyi ocağın gaz düğmesinin üzerine koydum. ilk başta fazla ağır olmadığı için gaz akışı sağlanmadı. sonra biraz içine su koyup ağırlığı dengeledim. gaz kokusu anında ufacık evi sarmaya başaldı.
gittim uzandım koltuğa elime yastığı alıp sevdiğim kadını beklemeye başladım.
gaz kokusundan gözlerim buğulanmaya başladı evin içine o kadar hızlı doldu ki net görmemeye başaldım. kolumu kaldıramıyordum. başım dönmeye başladı.
ölüm sanıldığı kadar da kötü değilmiş. ben ölümden içimde korkan bir insandım ama kendimi bıraktığımda yavaş yavaş bir an olsun içim de bir huzur oldu.
yavaş yavaş teslim olmaya başladım ama sonra ;
düşündüm.
ben ne yapıyorum ?
ne yapıyorum ben ?
sevdiğim kadını yüz üstü bırakmaya onu beni ölü bulmasını istemedim.
sonra aklıma annem geldi.
annem benim seni çok seviyorum.
ağlardı çok o.
çok ağlardı.
kalbi dayanamazdı belki haberimi aldığımda yıkılır kalırdı.
aklıma bunlar gelmeye başladığında son bir can havliyle kalktım.
ayakta başım döndü.
oturdum tekrar.
sonra tekrar kalktım ocağa doğru ağır adımlarla yürüdüm. şişeyi gaz düğmesinden kaldırdım.
kendimi koltuğa attım. ama camı açmayı unuttum...
kalkacak halim olmadığı için evin içinde sevdiğim kadını beklemeye başladım.
10 dakika sonra geldi.
"napiyorsun sen ?"
camları açtı. kendimde değildim hala. sonra cama yürüdüm temiz hava ciğerlerime doldu. oksijen. hiç bu kadar ihtiyacım olmamıştı bugune kadar her zaman yaptığımız şeydi insan olarak solunum, ama bu kez farklı geldi tadı.
yeniden doğmuş gibiydim.
sonra konuştuk. ablamı aradı. ablam geldi. ablam benim seni de çok seviyorum. sen olmasan benim aklımda hala kendime zarar verme korkusu olurdu belki ama sen zaten yıllarca benim psikolojimle uğraştın her defasında düzelttin o ton ton yanaklarınla gözümün içine bakarak "oğlum napiyosun sen ?" demen beni hep kendime getirdi.
dersimi aldım.
aldım artık dersimi.
bir daha kendime zarar vereyeceğim. arkamda sevdiklerimi düşüneceğim. buda bana ders olsun...
şimdi sen korkuyorsun benden. belki ciddi bişeyler olayacak artık benle düşünmeyeceksin. ben her şeye hazırladım kendimi. ölmek isteseydim bugun ölürdüm. sessiz sedasız yapardım bunu. ama artık söz veriyorum sana böyle bişey yapmayacağım.
bana her şeyi açık açık söyleyebilirsin. şimdi seni rahat bırakıyorum. sana yazmıyorum. aramıyorum.
unutmaki seni her zaman seviyorum ve seveceğim. kararını istediğin zaman bildirirsin.
son olarak kimseyi hayatımda ben böyle sevmedim. kimseye aşık olmadım. seninle beraber bir ilk yaşadım ki bir erkek olarak bunu kaldırmakta zor her ne kadar kadın olarak zor olsada. yüz üstü bırakma psikolojisine girdim ben.
ama unutmadı ben seni hiç bir zaman yüz üstü bırakmam. belki her şey daha güzel olur bilmiyorum. kararı sana bırakıyorum.
