üniversite yıllarında yarı zamanlı çalıştığım bir mimarlık ofisi vardı.
patronum genç bekar ve oldukça yakışıklı, hatta bu özellikleri ile kaç tane iş bağladığına şahit oldum.
demekki sadece kadınlarda olmuyormuş bu durum.
neyse olaya döneyim.
kardeş olan iki bayanın ofislerinin iç mekan projelerini aldık.
yaşça küçük olanla patron gayet samimi, sürekli yemek randevularını ben ayarlıyorum çünkü.
tadilat başlayınca da bizim ofisi kullanmalarını teklif etti patron.
15 günlüğüne yerleştiler ofise.
bir cumartesi yine (ulan cumartesi çalışmadığım işim hiç olmadı) geldim işe, kimse yok gibi.
dedim ofisi havalandırayım.
patronun odasının kapısı kapalı.
tıklattım önce, ses yok.
tekrar tıklattım yine ses yok.
açtım girdim içeriye şükür ki elimdeki telefona bakıyordun bi gürültü koptu kaldırdım başımı o hatun masadaki kağıtları karıştırıyor saç baş dağılmış, patron da oturuyor elini kapatmış ağzına ama onun hali de hal değil. Ağzım bi karış açık o an ki şokla 'ne işiniz var burada' cümlesi çıktı ağzımdan.
O günden sonra adamın yüzüne nasıl bakacağıma mı yanaydım?
Proje bitince hatunu şutlamasına mı şaşıraydım?
Bi otel bulun diyemediğime mi sinir olaydım?
Özel sektörde çalışma şartları çok ağır yahu.
