hayatların söndüğü, söndürüldüğü tarih... insanları yerin altından gelenin değil, yerin üstüne yapılanın öldürdüğünü öğrentik 17 ağustos'ta. uzaktan gelen davulun sesini kulaklarımızın dibinde duyduk. hoş, şimdi ne o davul sesi duyuluyor, ne de davulcu var görünürde: şu sıralarda tek duyduğumuz ses boş teneke sesi, ne kadar da çok çıkıyormuş meğer...
kaç yıl geçmiş on binlerce insanın öldüğü, ölmediklerine şükreten yüz binlerin de evsiz kaldığı geceden bu yana... kaç yıl geçmiş çocuklarını toprağa veren ana-babaların onlarla beraber toprağa girdiklerinden beri... sesimi duyan var mı cümlesinin ve duyamadığımız, ama söylendiklerinden emin olduğumuz binlerce cümlenin tüylerimizi diken diken etmesinin üzerinden kaç yıl geçti... sadece anne demeyi bilen bebeklerin, tek bildiklerini kaybetmesi üzerinden... kaç yıl geçti... kaç yıl geçti ki, biz her şeyi unuttuk? kaç yıl geçti ki, hayata daldık yine biz düşünmeden hiçbir şeyi? titreyip kendimize gelmemiz(!) için daha kaç şiddetinde sarsılmamız gerekiyor... ve kaç canı toprağa gömmemiz gerekiyor ya da kaç damla daha gözyaşı lazım...
söylenen ve söylenecek çok şey var... ama kaç kere daha söylemek lazım...
