beşiktaş ın nispeten görkemli dönemlerine denk gelemedim. Süleyman Seba nın 2000 yılında başkanlıktan ayrılmasından sonra kendimin, beşiktaşın ve beşiktaşlılığın yavaş yavaş bilincine varmaya başladım. Zor bir dönemin içine giriyordu kulüp gittikçe, az buçuk farkındaydım bunun.
2000 li yıllarda iki tane şampiyonluk bir kaç tane türkiye kupası şampiyonluğuna tanık oldum. Babadan gelme bir gelenekle başarısızlıklara rağmen o çocuk yaşta başka takımlara heves etmeden çok sevdim beşiktaşı ben. Hemen hemen her maçında acı çektim. Duyduğum acının şiddeti bazen az bazen çok oldu ama mutlaka duydum o acıyı.
Şimdi gençlik dönemimin sonunda kişiliğime beşiktaştan miras bir özelliğim var:hüzün.
Evet hüzünlü biriyim ben. bilic in bugün yenilen golden sonraki yaşadıklarını daha önce sayısız defa yaşadım. Her defasında daha çok sevdim. Her defasında çekilen acıdan geriye biraz hüzün kaldı.
insan onu çok az mutlu eden sürekli keder veren şeyi sever mi? Nedeni ve akılla açıklanacak bir tarafı yok böyle anlarda Beşiktaşı köpek gibi seviyorum.
Dokunmayın acayip bir acı lan bu!
