çocuğum. arkadaşlarla alacağız leblebi tozunu, birbirimize o zamanın modası 'çekoslovakyalılaştıramadıklarımızdanmısınız?' dedirteceğiz. sonra birinci olana akşam cs oynamaya gittiğimizde ona hesap ödetmeyeceğiz. neyse gittik bakkala, dedik savaş amca bize 3 tane leblebi tozu ver. aldık tozları koyulduk park yoluna.
buğra aldı eline leblebi tozunu, dikti kafasına. sonra çesoksjdkjhd diye başladı, bitiremeyince tükürdü ağzındakini. buğra zaten salaktı biraz, beceremezdi öyle şeyleri.
daha sonra mert aldı. şerefsiz bi dikişte direkt çekoslovakya sınırına geldi. öyle böyle derken yuttu da tozu. ben yapamazsam galip mert gelecekti.
sıra bana geldi, kendimden emin açtım leblebi tozunu. boşalttım tamamını ağzıma tam o sıra arkadan bir ses
-"napıyorsunuz?"
aman allah'ım bu zuhal'in, çocukluk aşkımın sesiydi. arkamı döndüm, 'hoşgeldin' dememle kızın baştan aşağıya leblebi tozuna bulanması bir oldu. ağzımı kapadım, hiç konuşmadım sonra. zuhal söyleniyor tabi. hem zuhal'e madara olduk, hem iddia gitti.
o gün bugündür sözlük, ağzıma ne leblebi tozu sürerim ne leblebi.
