bugün mc'donalds'a yemek yemeye gittim. yemeğim bitmek üzereyken, içeriye 80 yaşlarında, sopayla yavaş yavaş yürüyen bir amca girdi. kasiyerle önce konuştu,* sonra dondurması aldı yavaş yavaş adımlarla bir masaya geçti ve yedi. tam o dondurmasını bitiriken, ben kasaya dondurma siparişi vermeye gittim, yaşlı amca dondurmasını bitirdikten sonra kalktı ve kasanın önünde ben olduğum için bana elini salladı, gülümseyerek*. şimdi buraya kadar her şey normal ama..
ben dedemi 16 yıl önce kaybettim. ve onun özlemini büyüdükçe hep içimde daha çok hissettim. küçükken bende çok emeği varmış. hep anlatır annem, babam. dedem öldüğünde ben 5 yaşındaydım ve o amca bana el sallayınca sanki dedem el salladı gibi geldi bana, salak gibi kaldım orada. dışarı attım kendimi, ağladım. hatırlayamadığıma ağladım, o öldükten sonra iyice değişen babama ağladım, kendime ağladım; 5 yaşında ölümün bu kadar acı verici bir şey olduğunu kavrayamayacak durumda olduğum için ağladım, erkek torunla gurur duyan dedemin şu anda üniversite okuyor olduğumu görememesinden ağladım.
edit: yazarken de ağladım be dedem, keşke o amcanın yerinde sen olsaydın. çok özledim.
edit 2: babaannem de seni çok özlemiş, koskaca 16 yıl be dedem. cennette mutlu olun. arada bana bakın olur mu, bu torununuz sizi çok özlüyor.
