Kimisi ise nefis=şeytan olarak anlatmış.
Bazısı ise Ankara Metroya verilen isim kadar gereksiz bulmuş.
Yinede üzerinde durulmayacak kadar gereksiz geldiği zamanlarda başvurduğumuz tek dayanak olduğunu unutmuş olmanın verdiği hafiflikle bunu çok masumane bir şekilde yürütmeye hatta azana kadar sürdürmeye devam etmişiz.
Ettik çünkü ne durmayı ne başlamayı bildik.
Bildik çünkü bilmişliğin verdiği bilgisizliğin hediyesiydi ego.
Ego, buydu. Sadece egoydu. Ve o vardı, hepimizde yeterince ve yeteri miktarda.
Bir ton uranyum mu? Bir insanın kabarmış egosu mu? Sorusuna cevabım çok basitti aslında.
EGO, egemenliği gösteren olgu.
Açılıma kaçılım bir durum.
Aslında başlı başına bir olay.
Ne olursa olsun hiçbir kalp kırmızı değil.
Sende kızarmıyorsun artık beni gördüğünde.
Demek ki etkiye, tepki biraz üzer biraz mutlu eder.
Kim mutlu edecek?
Egosu olan insanlar mı?
Egosu olmayan insanlar mı?
