Tavuk bulyonu kazara çikolata zannedip yemem üzerine sokakta ve okulda tanıdığım tüm çocuklara çikolata diye yutturarak yemelerini sağlamak.
Toz şekeri annemden o anlık da olsa kaçabilmek için halının altına döküp karınca üretmeye çalışmak. Olmayınca akşama kadar karınca toplayıp kavanoza doldurmak, eve gelince kapağı açarak yüz puanlık terliği kıça yemek.
Babamın işyerinde o zamanın eskitme kağıt modasına uymak için çakmakla uğraşırken yangın çıkarmak, bir kaç kez de kıyısından dönmek.
Hadi asansörü çağır dediklerinde konuşmayı bile tam beceremez durumdayken "hasansöör" diye aşağı doğru bağırmak ve neden anıra anıra güldüklerine uzunca bir süre anlam verememek.
Şirinevlerde şirinlerin yaşadığını sanan mal bir çocuktan nasıl bir şey çıkabilirdi ki zaten.
