itiraf etmeliyim ki; yalnızlık ağırlaşıyor. Telefon çalmıyor, telesekreterdeki eski notlar dinleniyor, televizyon ve teyp ikisi bir arada açılıyor, salondaki yetmiyor arka odalardaki ışıklarda yakılıyor çünkü; yalnızlık ensemde dolanıyor, aklımın orta yerindeki koltuğundan hiç kalkmıyor... *
