Her şey çok güzel olmayacak. bu bir yalan. Hele de benim için. memur olmak zaten kaybetmekti. ben kaybettim. Kendimden tiksinmiyorum. kendimden nefret etmiyorum. bu benimle alakalı değil. bu yaşamla alakalı. mutsuzum. mutsuzluğum nedeni ben değilim. mutsuzluğumun nedeni insanlar değil. mutsuzluğumun nedeni turuncu sokak lambası değil. mutsuzluğumun nedeni uyar'ın, cansever'in, süreya'nın dizeleri değil. mutsuzluğumun nedeni kötü sonla biten hikayeler değil. aşık değilim. aşık olmak istemiyorum. aşkı hak etmiyorum. içten gülümseyişlerimi özledim. oysa ben çocukluğumda ışıklı ayakkabılarım yandığım sürece mutluydum.
bütün kara parçalarında varlığımın hiçbir ağırlığı yok. hiçbir kadının yüreğinde kalamadım. hiçbir kadının kokusu işlemediği yastığıma, karışmadı saçı saçlarıma. ben hiçbir kadının boynunda ölmek istercesine yaşayamadım. anlatamıyorum. kelimeler ardı ardına sıralanamıyor bu gece ve diğer geceler.
dünyanın kapağı en zor açılan şampuanlarını satın alıp her banyo ettiğimde bunu küfür ediyorum, bakkala gitmeye üşeniyorum. bayat ekmek yemekten nefret ederken hep bayat ekmek yiyorum. bir şarkıyı günde yüzlerce kez dinliyorum. raylardan her tren geçtiğinde sallanan evimde tedirgin oluyorum, deprem olduğunu zannedip. neden kendimi bu kadar değersiz hissederken ölümden korkuyorum? Bütün kara parçalarındaki insanların kalbinde bir toz zerreciği kadar yer kaplamazken neden ölüp gitmiyorum? Her gece rüyalarımda ayna karşısına geçip kurşuna dizerken kendimi her sabaha neden uyanıyorum?
