bizim okulun önündeki durağın kenarına kıvrılıp akordeon çalan dünya güzeli bir kız çocuğu var sözlük. önünden gelip geçerken dikkatimi çekerdi. bugün arkadaşımı beklerken orada epey zaman geçirme fırsatım oldu. çingeneler zamanı etkisiyle belkide, zaten var olan akordeondan çıkan sese olan hayranlığım; o an tavan yaptı. çok güzel çalıyordu, önünde bir kutuda 2 tane ördek yavrusu vardı bir yandan ara verip onlara ekmek kırıntısı filan veriyordu. ben de onu izliyordum. film izler gibi. tebessüm edince gittim yanına. nerden öğrendin çalmayı dedim. evet dedi. türk değildi. romanyalıymış. konuşmayı çok istedim ama dediklerimi anlamayacağı için onu da tedirgin etmek istemedim. her neyse biraz sonra uzaktan bir adam seslendi ona. 2 dakika içinde akordeonunu, ördek yavrularını, topladığı paraları toplayıp giderken işin rengi değişti sözlük. film karesi gibi görünen o güzel şey, hayatın ta gerçeği olarak vurdu yüzüme. ülkesinden uzakta, küçücük yaşta belki bilmem kaç tane kardeşinin rızkını kazanmaya çalışıyordu. yaşıtlarıyla eşit olarak yaptığıysa sadece onlar gibi beslediği hayvanlardı belki de. çok afedersin ama böyle hayatın ... sözlük. ağzımı bozamayacağım o güzel çocuğun hatrına...
