her insan hayatının duvarındaki koca tablodur, sonbahardır, hüzündür ama tuhaf bir hazzı vardır, yazı bekler gibi beklersin sarı yaprakların kaldırım kenarında birikmesini ve hafif gribal enfeksiyonla dolaşırken bir sonbahar rüzgarında, aklında hep hüzzam şarkılar çırpınırken ayaklarınla o altın sarısının çıtırtısına sebebiyet verme zevki... bu hüzün değişilmez hiçbir mutluluğa, şair olduğun, aşık olduğun ve anne örgüsü boğazlı kazağının içinde, hep ağlamaklı olduğun zamanların habersizce çekilmiş fotoğrafıdır, herkese ait bir van gogh resmidir sanki, farklı insanların hayatlarına aynı sarılık ve aynı kurulukla giren gazellerin iç burkan görüntüsüdür.
