annemin çocukluğundan kalma sarı, kısa ve kıvırcık saçlı bebek.
bana alınmış çerli çeşitli onca oyunca arasında nedense en çok bağ kurduğum oyuncağım o idi. erkeğe benziyordu biraz, gerçek bir bebek boyutundaydı, kıyafeti yoktu -ki çok daha küçükken benim sabote ettiğim dedikoduları mevcuttu- barbie'ler kadar alımlı değildi ama sanki beni en çok anlayan oyuncağımdı. olgun bir duruşu vardı sanki ne bileyim. bilgiç bir tavrı filan...
çocuk aklımla bile akıl alacağım, güveneceğim olgunluklara ihtiyaç duyuyormuşum demek ki.
adı da yoktu, evet. şu anda kazık kadar halimle evdeki saksı çiçeklerine bile isim koyan biri olarak, geçmişimdeki şaşırtıcı bir ayrıntı. (bkz: çiçeğine firuze ismini koyan dişi insan)
sonra nasıl, nereye gitti, attık mı sattık mı hatırlamıyorum. kardeşim doğduktan sonra bebeklerimi pek umursamamıştım çünkü.
