Efendilikle alakası var mıdır bilmiyorum ama lisede çok sessiz sakin biriydim. Kimseye bulaşmaz, herkesle iyi geçinmeye çalışırdım. Ama bu eziklikten kaynaklı olmadı hiçbir zaman. Haklı olduğumda her zaman hakkımı arar kendimi ezidrmezdim ama sessiz, sakin ve düşünerek hareket ettiğim için haksız durumada kolay kolay düşmezdim. Bu yüzden benimle arkadaş olmayan ama aynı ortamda bulunduğum kişiler genelde beni eline vur ekmeğini al zannederlerdi. Yada ben öyle düşündüklerini sanardım. Tabi arkadaşlarım bunun böyle olmadığını bilirlerdi.
Neyse masa tenisi oynuyoruz bir beden dersinde. Geldi sınıftan biri fazla top var mı diye sordu. Bu çocukta liselerde olan sürekli kavga eden tiplerden. Bizde yok başka top dedik. Sonra bizim topu alıp arkasına bile bakmadan gitmeye çalıştı. işte o an ilk kez buna benzer bir şekilde bağırdım. Ne dediğimide hatırlamıyorum. Elimdeki raketi yüzüne doğru fırlattım o anlık sinirle. Sonra araya felan girdiler ayırdılar felan. Herkes o kadar şaşırdı ki. Çok komikti diyenler bile oldu. Oysa ben olması gerekeni yaptım. Sessiz sakin duruyoruz diye bize farklı ve yanlış gözle bakıyorlar. ama allaha şükür hiçbir zaman kendimi ezdirmedim. Yani diyeceğim o ki bir insan sessiz, sakin, efendi duruyorsa bu onun ezikliğini veya farklı bir şeyi göstermez. Ama bu sessizlik sakinlik bazı insanlarda farklı amaçlardan dolayı bulunuyor. Bunu iyi ayırt etmek lazım.
