zavallı babacığımın fakülte hayatını geçirdiği üniversite. kendisi bizim sülalemizde ilk okuyan fakir bir çiftçi çocuğuydu. orada okudu, orada hayatı öğrendi. öğrendiği hayatla kardeşleri ve sonra sahip olacağı ailesinin geçimi için çırpındı. asıl mesleğinin yanında kardeşleriyle açtığı dükkan için de didindi. gecesini gündüzüne kattı, sevdiklerinin refahı için. oğlu kızdı ama ona hep. ne bileyim kardeşlerine kendisinden çok değer veriyordu diye. çocuk işte, kıymet bilmez. ben bi kere bile kendisine babacığım diyemezdim; sert takılırdı çünkü, naif yüreğindeki ışıltıyı saklaması gerekirdi. işte o adam da onun zavallı sert takılan babasının ender gönderebildiği harçlıklarla, 6 kişi bir odada kalarak okudu. kızarım ona anlamaz diye beni. nasıl anlayabilir ki, onu anlayabilmiş miydi babası?
