hissettiğin an yalnızlığını,
farkettiğin an sığınamayacağını,
anlarsın, hep kendini kandırdığını...
ve azalır feri ümidinin, sevginin.
yoktur bana kimse, benden başka.
var mıdır? meçhul! benden bile bana, tükenişten başka.
evet mahkumdum kendime, gönlüm olsada, olmasada!
duymuştum aslında! söylemişlerdi ama...
mecburdum bu yerden geçmeye.
mecburdum yalnızlığa...
farklıymış gibi davransamda,
biliyordum ve evet biliyorlardı!
bu zamana denk gelir aslında,
bırakmıştım övgüleride sevmeyi,
tamda bu zamana denk gelir!
yalnızdım ben, övgülerde öyle.
biliyordum ki durmalıyım, durmalıyım ve geçmeliler,
içimden, özüme dokunarak, acıtarak...
ama yok! ben farkındayım ki yalnızca dokunacaklar,
ve ben duracağım, yalnızca duracağım!
