ortada bir gerek yokken gerek aranan mesele. arapça okunması gereğine dair tezler üreten bir enstitü açmadık henüz. türkçe okunmasına da gerek yoktur. işin aslı, ezan olmasa da namaz olur. türkçe okunmasında da hayati derecede bir sakınca yoktur. hatta japonca, farsça, çince de okunabilir. hatta isterseniz sabah vakti 1 top, yatsı vakti 5 top atarak da namaz vaktini duyurabilirsiniz. olmadı bayram namazlarında da havai fişek atarsınız. şekildir bunlar sadece. hangisini seçerseniz seçin, bütün dünyadaki müslümanları içine çekebilecek, tarihi altyapısı olan, ilahi hisler uyandıran bir formül bulun, şu dakka kabul etmezsem namerdim.
ayrıca sözlük yazarlarının birbirini ikna etme gibi yükümlülüklerinin olduğunu farketmemişim. kusura bakmayın, ben tanımımı yazar, fikrimi söylerim.
daha da açığını söyleyeyim madem. camiye de gerek yoktur. cem evinde de ibadet edebilirsiniz. cem evine de gerek yoktur, temiz olan her yerde ibadet edebilirsiniz. ibadet kelimesini de kaldırıp tapınak falan diyebilirsiniz. farz ibadetlerin dışında ney'le, tamburla, kanunla, kemençeyle, bas gitarla, davulla, bateri ile müzik yapıp tapınabilirsiniz. bunların hiç birinde dinen bir sakınca yoktur. (bence)
gel gelelim türkçe ezan konusundaki ısrara. bence yine problem yok. okunsun. nedir ki hatta, mesela istanbul'da 3 dilde ezan okunsun. hatta kalabalık alış veriş yerlerinde işitme engelliler için el-kol hareketleri ile ezan dahi okutabilirsiniz.
öyle ben türküm türkçe okuturumla olmuyor bu işler.
