liseli olduğum zamanlar, apar topar çıkmışım evden sınav dönemindeyiz. buz gibi havada 10 dakika yürüyüp otobüsüme yetişmişim kağnı gibi ilerleyen otobüste sınavıma yetişmeye çalışıyorum ayaktayım üstelik. yolu yarıladık, yan yana iki kişi oturuyor ikisinin de tipinden öğretmen oldukları belli. kafamı çevirdim bir tanesi bana doğru bakıp "yok bundan bir bok olmaz, bu okumaz" bakışı attı kafasını da sallayarak. salak değil ya, benim o jest ve mimiklerin ne anlama geldiğini kavradığımı farketti. çağırdı beni yanına dingil bir de soruyor nerede okuyorsun diye. anadolu lisesindeyim dedim, zannediyorum siz de yeni bir öğretmensiniz. kızardı o an. bir şey söylemedim başka çektim kendimi geri yolu izledim. fakat o an çok şey düşündüm. ulan dedim, öğrencinin tipinden yola çıkarak gelecek biçen dangalaklara bu meslek emanet edilmişse hepten sıçmışız biz. annesi öğretmen olan birisi olarak söylüyorum bunu. eminim o eğitim fakültelerinde kümes emanet edilmeyecek insanlar öğretmen olmak üzere okuyor. bu tür meslektaşlarınıza dikkat edin ne diyeyim, onlardan biri olmayın. sonra ne mi oldu, bir yabancı dil öğrenip üzerine iki üniversite bitirdim, yüksek lisans yapmak istiyorum. zannediyorum geleceği yeterince iyi görememiş koduğumun eğitimcisi.
