Dışarıdaysanız -büyük ihtimalle- elinizden bir şey gelmeyen; içerideyseniz, -büyük ihtimalle- hatanız olan hadisedir.
Benim için bu, bugün öğleden sonra bir kedi yavrusunun canına kıydığını görmek oldu. içim parçalandı; dilim tutmaz, gözüm zavallı kedicikten başkasını görmez olmuştu. Sanırım daha 4-5 aylık falandı. Araba ezdiği gibi geçip giderken, plakasını alıp polise haber vermek istedim. Ama olmadı, göremedim plakasını; o arada o zavallı kediciği düşünüyordum. Beyaz benekleri olan, siyah bir kediydi. Daha küçücüktü, bu dünyanın acımasızlığını anlamayacak kadar küçüktü. Masum bir şekilde karşıdan karşıya geçerken, bir mahlukat tarafından canından olmuştu. Kediciğe yaptığı şeyi insan denen hayvana yapsa, en azından ceza alacak olan bu şey -insan diyemiyorum kusura bakmayın- şimdi elini kolunu sallaya sallaya gitmişti işte. O anda umutsuzluğa düştüm. Dünyadan bir can, tam gözümün önünde alınmıştı ve benim yapabileceğim sadece tek bir şey kalmıştı. Zavallı kediciğin cansız bedenini, insan denen hayvan gibi toprağa gömmek. Ama bu yazıyı şu anda yazarken bile düşünüyorum: O kedicik mi daha insandı, yoksa o mahlukat mı?
