çocukken ki idealim bıyıklı polis olmaktı. bıyıklı çünkü o dönemlerde bilen bilir doğuda sokaklarda gezen heybetli özel harekatçıların çoğu ülkücüydü ve klasik ülkücü bıyığı bırakırlardı. ve ben de bunları görüp gaza gelerek polis olmak ister ve kendimce evde tek-çift el şınav çekmekten tut mekik, koşu her türlü hareketi yapardım.
her neyse günün birinde ailemle çarşıda gezerken babam karşıdan gelen özel harekatçıları durdurup bana "söyle bakalım amcalara büyünce ne olacaksın" deyince ben de "bıyıklı polis" demiştim. cevabım içlerinden birinin hoşuna gitmiş olsa gerek elimi tutup öpünce ablam tarafından bir gün önce tırnaklarıma sürülmüş pembe ojeleri görünce dalga geçip "oje sürersen polis olamazsın" minvalinde şeyler söylemişti de utancımdan ağladığımı hatırlıyorum.
