8 yaşıma kadar sürekli gece gündüz farketmeksizin ya evden kaçtım ya da kayboldum. yaşadığım bölgedeki bütün bekçi, zabıta ve polislerce tanınırdım.
itilme sonucu merdivenlerden yuvarlanarak düşerek başımı betona vurma neticesinde, dilimi yutuşum. bugün bile hala başımı bir yere çarptığımda ya da nefesim zorlandığında dilimin yarım saat off olması.
kardeşlerim kavga ederken, onları ayırmaya çalışırken kendisini döveceğimden korkan kardeşimin kendini odaya kilitlemesi. ısrarıma rağmen açmaması ve kapının camına yumruk atıp, elimi kolumu kesmem.
sakin yerlerde yaşamış olmamdan mütevellit, sabaha kadar sokaklarda kalabilmem. akşam ezanında evde olma zorunluluğum olmadı hiç.
7 yaşımda ilk defa aşık oluşum. çocuğun da aynı duyguları beslemesi. kulağına bir şey söyleyeceğim diye kandırıp, yanağımdan öpüp kaçışı.
