sonbaharın hazanını uğurlarken gelen suretin
kışın ortasında yok olarak gitti silüetin baharı kucaklıyor yokluğun şimdi
baharlar hep güzel tasvir edilir oysa ki
lakin acı çekti mi bir insan korkar başkasına çektirmekten aynı acıyı.
bilir ki katlanılmazdır sancısı
bilir ki ağırdır cezası
sen en çok neyi mi bilirsin?
bir insanı karanlıktan alıp gözlerini çıkarıp aydınlağa bırakmayı
sen en çok neyimi bilirsin be adam?
zor sevdiğimi. sevilmediğimde bir daha sevmeyeceğimi mi?
o ne büyük yanılgıdır.
sevicem be adam. yapmıcam bu sefer kıçı kırık aşk acısına küsüp sevdaları ertelemeyi.
çünkü ben yaşadığım ve yaşattığım acının kefaletini geleceğe ödetmem
çünkü ben dünyadaki yegane gerçek duygu sevgiyi geçmişin bataklığına gömüp