uzun yıllar önce (tamı tamına 10 yıl)
o zamanlar lise öğrencisiyim. okuduğum okula gidebilmek için 2 araç değiştirmem gerekli. Ekonomik kriz var, millet kavruluyor. Babanın zaten düzenli bir işi yok.
Neyse her sabah 7.00'de kalkmam lazım okula yetişebilmek için, dönüşüm de akşam 18.00'i buluyor. Paso denen bir sistem var, 7,5 ytl. okula bir şekilde gidip gelebiliyorum yani. Lakin yemek yiyecek cebimde 5 kuruşum dahi yok! Bu şekil neredeyse 3 ay idare etmek zorunda kaldım. (belediyeye ait araçların kalkmasıyla her gün 6 km yürümek zorunda oluşumu hesaba katmıyorum zaten)
zordu her şey. Hele okuduğun okuldaki öğrenciler hep orta ve üst sınıf ailelere mensupken daha zordu. Anlayamazdı kimse seni de, çektiklerini de. yırtık ayakkabılar da giydim, eskimiş kıyafetlerde. Sadece günden güne nefret büyüttüm kendime, olan o oldu.
şimdi bir çok şeye sahip olmak ile hiç bir şeye sahip olmamak arasında bir yerdeyim. işim var, o dönem alamadığım her şeyim var ama huzurum yok işte... sadece huzurum değil, yaşama uyanmak ,için nedenim bile yok.
