Lise dönemimde kartalda baliyoların olduğu zamanlardı. Kadıköyden dönüyordum ve olduk
a yorgundum. Banliyoya bindim, oturduğum yerin çaprazına benim yaşlarımda bir çocuk oturdu. Durmadan elindeki kağıda bir şeyler yazıyordu. Arada göz göze geliyorduk. Sonra kulaklığımı takıp yorgunluğun etkisiyle müziğe kendimi verip gözlerimi yumdum. Uyandığımda durağa yaklaşmıştık, toparlandım. Çocul hala yerindeydi ve yine bakıştık istemsiz yerimden kalktım, o da kalktı yerinden. indim trenden ve yürümeye başladım, omzuma bir el dokundu bakar mısın dedi. Bu trendeki çocuktu. Buyrun dedim. Çok güzelsiniz dedi ve elinde tüm yolculuk boyunca bir şeyler yazdığı kağıdı bana uzattı. Aldım göz ucuyla baktığımda şiir tarzı bir yazı ve altında telefon numarası vardı. Şaşırdım teşekkürler diyerek aotal bi ifadeyle arkamı dönüp yürümeye başladım. Arkamdan bağırdı tanışamadık diye. Gülümseyerek uzakşaştım.
