Hayatta her insanın yaşaması gereken duygu. Olgunlaştırıyor insanı. Bazen güvenmeyi öğretiyor en güvenilmez denilen insana, bazen güvensizlik veriyor en güvenilir insana. Garip duygu tıpkı fakirlerin zenginlerle yer değiştirmesi gibi, tıpkı kıvanç tatlıtuğun kız, beren saatin erkek olması gibi. Tıpkı Şakirtin komünist, komünistin şakirt olması gibi. Eğer dünya aşık olsaydı dostlar, dünya da bu gibi şeyler olurdu. Eğer dünya aşık olsaydı, dünya alt üst olurdu. insan aşık oluyor herşey altüst oluyor. Dostların düşman, düşmanların dost oluyor adeta. sanki senin gözünün önünde duran şey senin dünyan. O olmasa koskoca uzay boşluğunda kaybolacakmışsın gibi. Gözlerinin içine baktığın zaman ağızdan mideye atılan endoskopi hortumu gibi gözünden kalbine kadar birşey gider o şeyin ne olduğunu bilmezsin ama o şeyin gidişini santim santim hissedersin. Aniden, hazırlıksız karşında gördüğün zaman çocukluğunda annen seni yıkarken tepene kaynar su döker ya aynen öyle olursun. Tependen aşağı kaynar su dökülmüş gibi... Sanki omuzlarının üzerine dünyanın bütün yüklerini koymuşlarda bacakların bu yükü kaldırmaya çalışıyormuş gibi titremeye başlar onu gördüğün anda. Geceleri, ondan haber alamadığın zamanda sanki dünyanın dert küpü senmişsinde herkesten daha dertliymişsin gibi gelir sana. o bir kere gülsün diye bin kere ağlarsın. Aşık olmak budur sözlük. Aşık olmak başkası gülsün diye ağlamaktır. Başkası yesin diye doymamaktır. Başkası mutlu olsun diye bırakmaktır... Başkası mutlu olsun diye sevdiğini, herşeyini sırf o istedi diye bırakmaktır. Koskoca buz dağlarından kıta büyüklüğünde buzulların kopması gibi yüreğinden birşeylerin kopmasıdır. O anda nuhun gemisi gibi, dümensiz deniz üstünde o yana buyana rüzgardan savrulmaktır. Aşık olmak yaralı olsanda, o yara ne kadar acıtsa da o yaranın iyileşmesini istememektir. Aşık olmak böyle birşeydir işte. Hem herkesin yaşaması gerekir hemde kimsenin yaşamaması. Hem insanı olgunlaştırır, hem insanı, olgunluğunu kullanamayacak kadar meşgul eder.
