hiç hazzetmediğim bir kalemi var...
ayakları yere değmiyor yazdıklarının...
mona şiiri için birşey deme hadsizliğini yapmayacağım fakat (bkz: yitik cennet) (bkz: diriliş muştusu) gibi kitaplarını okumaya tahammül edemediğimi de belirtmek istiyorum.
bence karakoç un kitaplarını okuduğunuzda, en başından en sonuna kadar anlam aramayı bırakacaksınız. cümleleri irdelemeyeceksiniz. acaba ne anlatmak istedi şeklindeki soruları sormayacaksınız. yalnız başınıza bir eve kapanıp, sesli sesli okuyacaksınız. kalabalık bir topluluğa nutuk çeken hatip edasıyla okuyacaksınız. kitabı bitirdiğiniz anda da, oturup düşünceli düşünceli sakal sıvazlamayacaksınız.
kitabın kapağını kapatıp bir sigara yakacaksınız ve sizde belli belirsiz bıraktığı hissiyatı yaşamaya çalışacaksınız... en fazla bu... o hissiyatı yakalamak da biraz zor iş... lakin bakarsınız hasıl olur öyle bir hissiyat..
