seni sevdiğim için kendimden özür diliyorum...
ama biliyorum, kelimeler yetmiyor sana kuracağım cümleler için,
önce midemde derinden bir sancı başlıyor,
sonra gözlerimde ürpertici gecenin verdiği bir yalnızlık tadı,
ama sevgilim, anlayabilmek olsa gerek asıl meziyet...
ellerimi saklıyorum karanlıktan, insanlardan, gökyüzünden,
yırtık ceplerime gömüyorum, bir tek sen bil istiyorum,
bir tek sen dokun istiyorum, çatlamış derime her soluğunda,
ama biliyorum, istemek yetmiyor sevgilim,
anlayabilmek olsa asıl meziyet...
isimsiz duyguları hissedebilmek ne kadar da zor sen sözcüğünde,
değil mi sevgilim?
ya da elma şekeri tadında 'yok etmek' ne kadar da kolay...
biliyorum sevgilim sana layık gözlerim yok,
belki bakışlarımda karanlık ruhumun yanılsanmış ışıkları parıldıyor,
ama sevgilim, anlayabilmek olsa gerek asıl meziyet...
kırbaçlanmış duygularına hiç dokundun mu sen sevgilim?
bir bebeğe bakıp, hiç havayı çektin mi ciğerlerini yakarcasına ansızın?
içtiğin sigaraların izmaritleri hala dolabımda saklı,
oysa ki ne kadar büyük bir mutluluktu dudaklarının kutsallığının farkına varabilmek,
ama sevgilim, anlayabilmek olsa gerek asıl meziyet...
