bi düşündüm de yaşadığımız herşey anıdan ibaret. evet kafanda film gibi canlanır yada onu arkadaşinıza anlatirsiniz biz lisede hababam sinifi gibiydik vs. sonra konu biter ve demin anlattiklarinizin hiçbir onemi kalmaz... onlar artik siyah beyaz tarihin meçhuller sayfasina girmiş veya sadece hayalle gerçek arasi hatirlanabilen küçük olaylardir.
bugun düşündümde boşuna yaşıyoruz... anlık mutluluk peşinde koşup uzun süreli acı çekiyoruz.
bugun düşündümde herşey anı olduktan sonra değerli. ve yine herkes ister hayati boyunca gülsün ağlayarak can verecek. sonumuzu düşünmüyoruz, idealimizin ve onun vereceği kutsal mutluluğu bırakıp, küçük mutluluklarımıza kurban gidiyoruz... kim bilir belki de şu alçak sistemin bizim bilinçaltımıza yerleştirdiği bir kuraldı bu;
(bkz: anı yaşa)
bugun düşündüm ve acı çektim. sadece kendim için degil yaşıtlarım olan binlerce gencin amaçsız, tembel, depresif olarak hayatinin en guzel devirlerini yok ettikten sonra emekli olup geriye baktığımızda ki gözyaşlarini ve ozlemini anımsadim...
