903.
-
sonbahar, alemi seyretmek için son kere,
indi akşamla beraber dağınık bahçelere.
bu hazin çifti süzen gökte kızıl bir damla
sonbahar öyle yaraşmış ki, mariz akşamla!
biri his mevsimi ömrün, biri hülya vakti
yorgun argın dolaşıp da'vet eder merhameti.
sonbahar akşama uygun ve deniz sahile eş
benzer ufkumda doğan bir aya battıkça güneş...
kül olur kül kesilen manzaradan gözle gönül:
sararan goncayı gördükçe solan bir bülbül,
sarı yaprakların ardında soluk hatıralar,
boşalan yolların üstünde boşalmış sıralar...
sonbahar indi bu akşamla bir örnek içime,
herkes insin bu hazin aleme... bir sen inme!
uymayan sade bunun hüznüne bir sen varsın;
sen ki, her kalbe cenuptan süzülen rüzgarsın,
sen ki, şevkinle diriltirsin ölen bir hevesi...
o bahar çehrene uymaz bu hazan çerçevesi.
