Merkez üssüne çok yakın olduğum deprem. 4 yaşındaydım o zaman. Biraz daha geç çıksam tavan üstüme çökecekti. Uzun uzun yazmak isterdim annemle babamı az kalsın kaybedeceğimi, o holdeki sarı ışığın kırmızıya dönmesini, kapıların kilitlenmesini evden çıkamamızı, gökyüzünün ve karadenizin aldığı şekli. Hissettiklerimi. Bugün bile herhangi bir yerde " sesimi duyan var mı? " yazısını okuyunca hatta şu an yazarken bile tüylerimin diken diken olduğunu. Adapazarındaki kan kokusunu. Feryatları, figanları.. Bir daha yaşamamak umuduyla..
