veli toplantısı yapılmıştı ilk okulda. herkesin ailesi falan orada böyle çocuklarıyla birlikte. ben tek başıma takılıyorum. babamın çok çalıştığını ondan gelemediğini annemin de şehir dışında olduğunu söylüyorum öğretmenim de dahil herkese.
öğretmenim babamın numarasını istedi. ''kaç toplantıdır gelmiyor bi yarım saatliğine uğrayabilir artık'' dedi bana. söyledim numarasını. 1 dakikalık bi konuşmada öğretmenime ne dediyse artık kadın bir tuhaflaştı.
bi tane basketbol topu tutuşturdu elime spor odasına götürüp, ''hadi oğlum git sen basketbol oyna'' dedi.
neyse, toplantı bitti, en iyi arkadaşım ve ailesinin kantine gittiğini gördüm. takip ediyorum arkalarından. gidip bir şeyler aldılar birlikte oturup yediler falan. o sıra bayağı üzülmüştüm. gece yatağın altında gizli gizli ağladığımı hatırlıyorum.
ailem nefret ediyormuş benden sonradan öğrendim ben tabii bunu. son çocuk. olmaması gereken evlat. sonra çocuk neden hiç mutlu değil...
