-çocukken memleketten gelen dedemleri karsılardık beklerdim dört gözle.
-gurbete okumaya gittim 8 sene otobüs bekledim kimi zaman evden ayrılış hüznüyle, kimi zaman evden kaçış keyfiyle.
-ilk sevgilimi aşti 122 nolu peronda bekledim heyecanla.
-bir kızın elini ilk defa çıkışa giden yürüme bandında tuttum.
-evden kaçtığım bi gün geceyi aşti'de geçirdim.
-sevgilimden ayrıldım ve aşti'den uğurladım. ilk gördüğüm yer aşti'de elveda dedim; aşti'den sonra hiçbir yerde görmedim bir daha.
Hasret kokar, isyan kokar, sevinç, hüzün, endişe kokar bende aşti.
En çok da hayal kırıklığı kokar bende aşti.. keşke ilk tanıdığım gibi babamın elinden tutup dedemlerin otobüsünü beklediğim gibi kalsa aşti..
Mümkünse yıksalar, hatıralarımı kocatepede güvercinlere yedirseler, o güvercinler uçtuğu her yerden saçsalar etrafına ankara'nın...
Benden çok uzaklara yeniden yapsalar.. adı yine aşti kalsa...
