"Türk" sözcüğünün etimolojisi, yani kökeni ve özgün anlamı, açık değildir. 10. yüzyıla ait Uygurca metinlerde Türk, "güç, kuvvet" (türklüg = "güçlü, kuvvetli") anlamında kullanılmıştır. Ancak Kök Türk Kağanlığının çözülmesinden iki küsur yüzyıl sonrasına ait olan bu kullanımın, siyasi/tarihi bir referansa sahip olması olasılığı güçlüdür. (Örneğin günümüzde Osmanlı sözcüğü de, Osmanlı tokadı deyimindeki gibi, "eski zaman tarzında, oturaklı, güçlü" anlamında kullanılmaktadır. Ancak bundan, Osmanlı sözcüğünün köken itibariyle "güçlü" vb. anlamına geldiği sonucu çıkmaz.)
iki hipotez bulunmaktadır:
1)Türk sözcüğüne ilişkin en yaygın hipotez, Orta Asya Türkçesinde (OAT) "kök, soy, asl, ırk" anlamına gelen tür sözcüğüyle ilişkili olduğudur.
2)Bir başka görüşe göre Türk, tür-ök şeklinde bir bileşik isimdir.
Bu görüşü savunanlar kanıt olarak Türk sözcüğü Tatarca'da Türük, Yakutça'da Türök biçiminde olduğunu gösterirler. Ök sözcüğünün anlamı muğlak olmakla birlikte, bazı kaynaklarda "evrensel, tanrısal, tanrıya bağlı, tanrı (evren) güvencesinde, evrene dayanan, evrenden gelen, varlık, olu" anlamında yorumlanmıştır.
Bu durumda *tür-ök sözcüğünün bir yorumla "evrene/tanrıya ait insan topluluğu (türü)" anlamına geldiği ileri sürülebilir.
(kaynak: wikipedia)
