yatılı kalıyordum lisede. gecenin bi vakti açmış ' sol yanım acıyor anne ' şiirini dinliyordum bedirhan gökçe'den. bi acım, bi yaram olduğundan değil; sadece çok sevdiğim için. oda arkadaşım, şehir dışından, uzak bi şehirden geliyordu okula. '' oğlum kapatsana şunu, sen her hafta sonu eve gidiyorsun görüyorsun anneni, ben 3-4 ayda bir gidiyorum, özlüyorum ''
hayatımda duyduğum hiçbir şey o günkü kadar yakmadı yüreğimi. evet, oda arkadaşımı, o gözlerinin içi gülen ama bir yandan da içinde özlemi okuduğum can dostumu o yaz kalp krizinden kaybettim, ansızın. okulun son günü bekçiye yakalanmadan kaçarken heyecandan onunla helalleşememiştim de sonradan üşenmiştim geri dönmeye. Ulan hayat, ne kadar acımasızsın.
o haberi duyduğum gün hayatımın en kötü günüydü, allah kimseye yaşatmasın. biri bana onun adını söylediğinde hep güzel hatıralarımızla anarım onu, ama gece yatmadan önce hep aklıma, o gece açtığım anne şiiri ve onun bana söylediği sözler gelir. Ağlarım kendi kendime ' hakkını helal et kardeşim ' diyerek.
bazı zamanlar oluyor, unutmuşum gibi onu hani. işte o anlar kendimden nefret ediyorum, değil onu unutmak onu düşünmeden uyuduğum her geceye lanet ediyorum o an. unutursam insanlığımdan çıkacakmışım gibi.
öğretmenin, geleceğe dair ideallerimizi yazdırdığı kağıdın hala bende, mezun olduğumuz sene kimseye göstermeden sana yazdığım yıllık da. dinlemiyorum artık o şiiri de, özlüyorsundur anneni oralarda. Ama benim bu halimi görüyorsan, hakkını helal et kardeşim. seni çok özledim
