Uzun zamandır boş duvarlara bakıyorum.
Onlar bembeyaz, olabildiğince yalın.
Tıpkı sen gibiler, sana duyduğum aşka benzerler.
Onlar iç yakar, bakmayı bilene anlamlılar.
Duvarlarımı aydınlatan ışık saçlarının parıltısı yanında pek bir anlamsız kalıyor.
Saçlarında boğulup ölmek, onları güneşim yapmak istediğim anlar olmuyor değil.
Arkadaşlarım der paralama kendini bu kadar.
Onlar sana benim gözümden bakmış değil.
Zaten isteyeceğim son şey de birinin benim gözümden seni görmesidir.
Sendeki güzelliği farkedecekler diye içim bir süredir rahat değil.
Gülümsemendeki büyüye sadece ben kapılmalıyım, başkasına yok lüzum.
Çünkü sen güldüğünde aklıma o duvarlar gelir.
Ah o duvarlar! Bembeyaz, olabildiğince masum, iç yakar, ben ölürüm.
Mücevhere ne hacet gözlerinin güzelliği yanında,
Siyahların içinde kalan bu kalbe yeşili sevdirdi onlar.
Onlar bana bir baktığında bin ölürüm ben, elde değil.
Her dakika özlerim seni çekerim beni sevmediğinin acısını,
Inan bir kez pişman olmadı bu kalp, olacak da değil.
