bir arkadaşla birlikte okulu asıp, alışveriş merkezinde avare avare turlamaktayken telefonum çalar. arayan babamdır.
baba: haziran, okulun önündeyim aşağıda bekliyorum seni hadi çabuk ol.
ben: *baba niye geldin ki ya, noldu ki?
baba: kızım işim gücüm var hadi bekletme de in aşağıya.
ben: ya baba, ben okulda değilim. noldu, hem niye gittin okula?
baba: nerdesin?
ben: *migrostayım.
baba: tamam geliyorum ben.
15 dk. sonra babam gelir. arkadaşımın yanında, ne okulu astığımızdan ne de beni niçin aradığından bahseder. kızı evine bıraktıktan sonra:
baba: arkadaşının yanında rencide etmeyeyim dedim ama bu sorumsuzluğunun sonu nereye varacak onu da bilmiyorum.
ben: ya baba ders boştu. biz de...
baba: ben ondan bahsetmiyorum. anahtarını yine evde unutmuşsun. ben onca işimin gücümün arasında senin peşinden koşmak zorunda mıyım? kocaman kız oldun. kendi sorumluluğunu almaya başlaman lazım artık. bu arada şu okul meselesinden de annene bahsetmeye gerek yok.*
ben: *oh be!
